25 AYLIK KUZU

 canım oğlum benim, iki yaş sendromumun getirmiş olduğu bir olgunluk evresinde sanırım.artık benden bağımsız ama bir o kadar da kanguru misali yaşamaya başladık.eğer ki canı isterse kendi kendine oyun kurabilecek kadar abi,ama canı istemezse sütünü bile kucağımda tek kolumla tutarak bana çin işkencesi eşliğinde yaptıran kundak bebesi:))
aktivite alanlarında eğer bende varsam ve alanda ki diğer çocuklar ona müdahale etmezlerse gayet guzel işler çıkarıyor.
ama farzı misal alanda bır cocuk kuzeyın yanına geldi,onunla oyun kurmaya calıstı veya sarılmak ,dokunmak ,ten teması kurmak istedi işte o zaman olan oluyor ipler kopuyor,bizim ki ya karsısında kine tepki veriyor,yada kendini yere kapaklıyor yada cıkalım buradan diye tutduruyor,mümkün mertebe bende sorun cıkarmadan onun eğlenmesini ve keyıf almasını sağlamaya cabalıyorum.eminim ki buda bir surec kendi kendine çok üzerine gitmeden atlatacak diye umut ediyorum...

ilgisini hala çok sabit bir yerde tutamıyorum.herseyden cok cabuk sıkılan bir yapısı var ne yazık ki bu kötü huyunu benden almış işte.
boya kalemlerini seviyoruz,bana bebek yap diyor ,çöp adam çiziyoruz falan sonra kendisi cıvıtıyor ve karalıyor hepsi bu kadar...mesela fotoda görüldüğü gibi kağıda çizmekten vazgecip kutusunu boyama çabaları içinde işte...aslında o boya yapmasın ama kalemleri yerlerine dizsin ,sonra tekrar bozsun daha cok keyıf alır...

son zamanlarda gıda alımında ve dengeli beslenmesinde de bayaca zorluklar yasıyorum.bazı zamanlar oluyor ki ağzına lokma koymuyor,tüm gun ayranla geciştirip elinde salatalık yada elma kemirebiliyor.o minicik parmakları sürekli ağzında hemde en dibine sokarcasına itiyor bellki zor bir dönem geciriyor kuzum,azılarını çıkarmak üzerine ama düzenli beslenmiyor diye cok üzülüyorum evvelinde öyle güzeldiki menülerini tam bitirirdi iştahlıydı ama şimdi öle bir an geliyor ben ayran içtiğine bile seviniyorum boğazından bir sey gectı midesine en azından diyorum.ve bazen öle anlar geliyor ki böle şırınga ile ağzına versem vericem yani,öle zorlanıyorum.
uykularımız son zamanlarda eskiye nazaran daha da düzeldi cok şükür,bizim de kendi çapımızda düzensizlik içinde de olsa bir düzenimiz var artık.gece sütünü istediği vakit bil ki uykusu gelmiş,sütünü içer nennisine sarılır ve yatakda bir kaç dönme dolanma pozisyonundan sonra kendi kendisine uykuya dalar,ayakta sallanması falan cok zaruri durumlar için gecerli.
gezme dolaşma durumumuza gelirsek eğer,bilirsiniz ki kuzey 4 aylıktan bu yana duzenli iki oyun grubunda yer alıyor,aktıf olarak katılıyor ben asla onu hıc bır yerden esirgemiyorum.ana -oğul artık yollardayız ve daha cok keyıf alıyoruz herseyden.tek bir sorunumuz otobus ve mınıbuse baston pusetımız ile binerken yasadığımız tasıma zorluğu.biraz yardımsever,biraz sorumluluk sahibi insanlarımız karsımıza cıkarsa oh ne ala...
yoksa işimiz zor çocukla bu ayrı bir post konusu bile olabilir,yollarda bizi bekleyen zorluklar cok fazla zira bebeinle evde otur ne işin var gezmede diyen insanlarımızı bile gördüm.elimde puset var diye kapısını acmayan minibüs şoföründen tutda ,ayakta kalıp 35 dk.cocukla gıtmek zorunda kaldığım otobusude gordum.
herneyse ,evimizde işimi yapma ,yemek yapma konusunda artık elime eteğime yapışan bir ufaklık yok,o an ki durumuna bağlı olarak sebze kurutucusuna mandal koyup saatlerde oynarken ben yapmam gerekeni yapıyorum bile.onun büyüyor olması hayatımızı kolaylaştırıyor ve sevgili blogger anneler ben hep üç yasına geleceği zamanın hayalini kuruyorum öle cok övüyorlar ki cok yaşanısı bir dönemmiş:DDD
SEVGİLER