benim oğlum nisan 2 itibari ile tam 12 aylık.herseyi tam anlamıyla değişti,benim için dönüm noktası doğum gununun ertesi gün oldu.anlamadığım bir nedenle yemek yıyen ,iştahlı oğlum,bir anda bana ağzını açmaz oldu.resmen kafasını bir o yana,bir bu yana çevirip duruyor şaka gibi,ne oldu benim ekmek kemiren,peynir canavarıma.bu kadarmıydı yemek sefamız seninle,artık ne corba yapar oldum ,nede kahvaltı,hele meyve pürelerimize tam anlamıyla elveda dedim.meyveli yoğurt yada sade yoğurt farketmez ağzını açmıyor.eline vermemi istiyor ne yemek yiyecekse.tamam diyorum sorun değil,al eline sen ye.ama nerde saniye sonra mama sandalyesinden aşağı atılmış durumda.yada mıncıklıyor ,oynuyor,döküyor.zaman diyorum ,geçecek inşallah diyorum.bir yaş sendromu diyorum.hani benim oğlum biberon tutmuyordu ya,ben hep hayıflanıyordum,şimdi varya sutun mamanın dibini kurutuyor.aman en azından bunu yiyiyor diyerek içimi rahatlatıyorum.doktorumuzlada görüştuk sorun değil kilosu boyu gelişimi gayet yerınde ,uzerıne gitme ,yeme isterse yesin,ne istıyorsa onu yesin dedi.
bu arada doktorumu değiştırdık.artık öle huzurlu ve mutluyum ki.telefon actığımda nasılsın özgecim ,diyen...gittiğimde önce benimle dertleşen ,konuşan bir doktorum var.doktorumuz yani:)
aslında benim doktorum kendisi,hemde kardeslerimin cocukluk doktoru.13 yasıma kadar bir fiil kendisi tarafından konrollerim oldu.
hep mesafe yuzunden göturmedim oğlumu,ama iyi doktor arayışına geçince kendisi tek seceneğim oldu.öle iyi etmişim ki.deneyımli uzman doktor.bir yaş kontrolunde her soruma içtenlikle yanıt verdi,kuzeyın sorunları bitince bana ,özgecim iyi misin sen dedi.şaşırdım evet iyiyim dedim.ama seni pek iyi görmedim,gözünün feri gitmiş,depresyondasın sen ,çok endişeli bir halin var ,gözümden kaçmadı ,çok mu yoruyor kuzey seni dedi...
kem küm ,evet hayır derken eşim yo ne alakası var,nasıl yani neden deprsyonda olsun ki diyiverdi.uzun uzun konuştuk.beni bana anlattı.beni rahatlattı.eşime hiç mi yardımcı olacak kimseniz yok,enazından gunde bir saat özge kendine kuzey olmadan vakit ayırsın,yürüsün,kitap okusun,film izlesin,arkadasına gitsin,yada uyusun dedi...
biliyorum bu bana da öle iyi gelecek ki.ama imkansız.yani aslında imkansız değil ama,kimse yok...
bence her annenin buna ihtıyacı var ,ama imkanlar işte...
kuzey hiç beni dinlemez oldu,öle haraketli bir bebekki.
yoruluyorum,peşinde koşmaktan...pes ettım artık kap-kaçak toplamaktan.her dakika bir yerler dağınık.her dakika mız mız...surekli eli cekmecelerde,bırak beni karıştırayım diyor.düşünün artık benim çoraplar eşimin dolabından cıkacak kadar...tencere ,tava,tahta kaşıklar onun oyuncağı ,bide en önemlisi küçük şarjlı süpürge ve elektirkli süpürge.kabloları ve elektronik eşyları saymıyorum bile.
artı yapma kuzey dediklerim boyut değiştirdi...
tüm bunlara rağmen evin içinde ''öge-öge-öge'' diye dolaşan bir erkeğim var...öle tatlı ki...hep merak ederdim,kuzey konuşmaya basladığı vakit bana anne mi diyecek özge mi diye.ama işine gelince öge işine gelince öle düzgun anne diyor ki.ölürüm ben sana kuzum...
benden şimdilik bu kadar.birazdan kuzu mızmızlanır...daha nurtıye bakıp iki kelam edicimmm....bu arada blogumun acılmasına cok sevindim inşallah artık tum sayfaları okuyabilicem,artı mutluyum:)))
bu arada ben zayıflıyorum,şaşırtıcı bir sekilde hemde...
bunu da ayrı paylaşmam lazım sizinle...şaşkınım bu sabah hiç ummadığım bir elbisenin içine girdim...şaka gibi...bedeni ???
dedim ya bunu ayrı paylaşmam lazım:))
sevgiler....
